Programowanie ENIAC

Zbudowany w latach 1943-45 w Moore School na University of Pennsylvania do operacji wojskowych przez Johna Mauchly'ego i J. Prespera Eckerta (niezwiązany z Wallace Eckert z Columbia University), ale ustawiony do wojska dopiero po zakończeniu wojny, Electronic Digital Integrator and Computer (ENIAC ) był pierwszym wielofunkcyjnym elektronicznym komputerem cyfrowym. Miał 150 stóp szerokości, 20 bloków migających świateł, a także był około 300 razy szybszy od Mark 1. Wallace Eckert jest wspomniany w niektórych opowiadaniach jako czynnik, który wpłynął na projektantów, podobnie jak w przypadku z Mark 1.

ENIAC nie był komputerem z zapisanym programem; „najlepiej opisać to jako zbiór elektronicznych dodatków i innych urządzeń arytmetycznych, które pierwotnie były kontrolowane przez sieć nieporęcznych kabli elektrycznych” (David Alan Grier, IEEE Annals of the History of Computing, lipiec-wrzesień 2004, s. 2). Został zaprogramowany za pomocą kombinacji przełącznika wtykowego (pokazanego powyżej) i trzech „małych tabel funkcji” pokazanych po lewej stronie (KLIKNIJ TUTAJ i TUTAJ, aby uzyskać lepszy widok). Każda tabela funkcji zawiera 1200 przełączników dziesięciopozycyjnych używanych do wprowadzania tabel liczb. Uwaga: trochę trudno jest zrozumieć, w jaki sposób IBM wyświetla karty perforowane w prawym dolnym rogu; na tej wyraźniejszej, ale mniej mistycznej kopii tego samego zdjęcia, lepiej to widać. W artykule Archeology of Computers - Memoirs, 1945-1947, w czasopiśmie Communications of the ACM za lipiec 1972 r. Franz Alt pisze:

Jedną z osobliwością odróżniających ENIAC od wszystkich późniejszych komputerów był sposób instalacji instrukcji na EMC . Wyglądały jak panele z małymi dziurkaczami, ale tutaj mieliśmy około 40 paneli, każdy o wielkości kilku stóp. Do każdej instrukcji w zadaniu konieczne było podłączenie wielu drutów - tysięcy - za każdym razem, gdy konieczne było rozpoczęcie zadania; i zajęło to kilka dni; jeszcze więcej dni zajęło sprawdzenie wyniku. Kiedy zostało to w końcu zakończone, zanim przejdziemy do innego zadania, wykonaliśmy je tak długo, jak to możliwe, to znaczy, dopóki nie uzyskaliśmy danych wejściowych. Z reguły zmiany pojawiały się tylko raz na kilka tygodni.

Później panele sterowania ENIAC były ciągle „mikroprogramowane” przy użyciu systemu poleceń zawierającego 50–100 często używanych instrukcji, do których można odwoływać się z „programu użytkownika” wprowadzonego jako sekwencja instrukcji do przełączników tabeli funkcji.

Herb Grosh opowiada o tym odcinku [korespondencja osobista, 10 maja 2003]:

Wędrowałem łańcuchami podsieciach ENIAC i z wielkim zainteresowaniem zauważyłem, że były trzy lub cztery samoregulujące panele z przełącznikami [małe tabele funkcyjne A, B i C], chociaż zawsze zakładałem, że jest tylko jeden.

Zwracam uwagę na prawie całkowitą nieobecność pułkownika [ówczesnego majora] Simona, a także Dicka Clippingera, który powinien podzielić się z von Neumann zaletą przełączania wtyczek na przełączniki w celu wprowadzania danych do programów.

Cieszyłem się, widząc krótki odnośnik do modułów IBM I / O, który pokazuje w twoim materiale (a także w innych) najsłynniejsze zdjęcie. Zastanawiam się, czy John MacPherson wie, w jaki sposób zostały sprzedane / wynajęte / przeniesione do Szkoły Moore - nigdy nie myślałem o tym w tej chwili. To dziwne.

Bachet [4] zwraca uwagę: „Gdy armia podała o specjalne urządzenia do odczytu i dziurkowania kart do nieznanego projektu realizowanego na University of Pennsylvania, [główny inżynier IBM James W.] Bryce i jego pracownicy koordynowali reakcję IBM ... W 1946 roku aparat, stworzony w ramach projektu, został opublikowany jako ENIAC ... ”.

Nie na waszej stronie, ale w artykule Ritchiego i innych Aberdeenów powinieneś [wspomnieć] astronoma, który nauczył ich ręcznego obliczania trajektorii - to Forest Ray Moulton, gdzieś w 1920 roku. [moja strona 89].

Prawdopodobnie nie było to celowe, ale z pewnością wykluczono wszelkie odniesienia do dużego sklepu z kartami dziurkaczami obsługiwanymi przez Cunninghama i dwóch maszyn przekaźnikowych, zbudowanych przez IBM. Tak właśnie zrobiły stoły balistyczne po przeciążeniu kalkulatorów biurkowych, aż do pojawienia się maszyny Bell i przed przeniesieniem ENIAC, a następnie zwolnieniem.

Teraz o „Ja, pytający ...” powyżej. Nie sądzę, aby Wallace Eckert miał jakikolwiek wpływ na projektantów ENIAC lub ASCC. Oczywiście, on i ja rozmawialiśmy setki godzin o tych dwóch samochodach, ale ani on, ani Frank Hamilton, nigdy nie wspominali, że ASCC jest numerem dwa, i nigdy o tym nie sugerował.

Spotkanie Howarda Aikena i Wallace'a Eckerta z ASCC w 1938 roku jest powszechnie znane [9]. Gutzwiller [90] twierdzi, że Presper Eckert (pośród innych znanych pionierów informatyki, w tym Aiken i Vannevar Bush) po raz pierwszy został zainspirowany Orange Book of Wallace Eckert z 1940 r. Nie mogłem znaleźć żadnych dowodów bezpośredniego kontaktu między dwóch Eckertów.  Ponieważ ENIAC był projektem wojskowym, nic dziwnego, że rekordy nie są dostępne.

Z ogłoszenia Muzeum Historii Komputerów z 19 września 2008 r .:

Urodzony na farmie w Missouri, szósty z siedmiorga dzieci, Gene Jennings Bartik zawsze spędzała przygodę. Bartik ukończyła matematykę w Missouri Northwest State College of Education (obecnie Missouri Northwest State University). Druga wojna światowa wybuchła, gdy była studentką, a w 1945 r., w wieku 20 lat, Bartik odpowiedziała rządowemu wezwaniu kobiet matematyków do przyłączenia się do projektu w Filadelfii, aby obliczyć stoły balistyczne dla nowych broni przeznaczonych do operacji wojskowych. Jako nowy członek Army Ballistic Research Laboratory dołączyła do ponad 80 kobiet ręcznie obliczających trajektorie balistyczne (rachunek równań różniczkowych); jej pozycja to „Kalkulator”.

Później, w 1945 r., Armia wezwała „komputer” do nowej pracy z tajną maszyną. Bartik skorzystała z okazji i została zatrudniony jako jedna z pierwszych sześciu programistów ENIAC, pierwszy w pełni elektroniczny programowany komputer. W tej nieznanej przygodzie dołączyła do Frances Betty Snyder Holberton, Kathleen McNulty Mauchly Antonelli, Marlene Weskoff Meltzer, Ruth Lichterman Teitelbaum i Francis Bilas Spence.

Ponieważ 40 paneli ENIAC było wciąż w fazie rozwoju, a technologia 18 000 lamp próżniowych była wątpliwa, inżynierowie nie mieli czasu na tworzenie instrukcji ani klas programowania. Bartik i inne kobiety niezależnie badali działanie ENIAC za pomocą logicznych i elektrycznych schematów blokowych, a następnie wymyślili, jak je zaprogramować. Stworzyli własne schematy blokowe, arkusze programowania, napisali program i umieścili go w ENIAC przy użyciu zaawansowanego interfejsu fizycznego, który miał setki przewodów i 3000 przełączników. To było niezapomniane, wspaniałe doświadczenie.

15 lutego 1946 r. Wojsko poinformowało opinię publiczną o istnieniu ENIAC. Podczas specjalnej ceremonii armia przedstawiła ENIAC i wynalazców sprzętu, dr Johna Mauchly i J. Prespera Eckerta. W prezentacji było przedstawiono program trajektorii balistycznej, który działa z prędkością tysiące razy większą niż jakiekolwiek wcześniejsze obliczenia. Program ENIAC dla kobiet działał doskonale i wykazał wspaniałą moc obliczeniową ENIAC i jego zdolność do rozwiązywania problemów tysiąclecia, które wcześniej wymagały osoby 100 lat. Obliczyła trajektorię pocisku, którego śledzenie zajęło 30 sekund. Ale obliczenie go zajęło ENIAC tylko 20 sekund - szybciej niż kula! Oto jak!

Armia nigdy nie przedstawiła kobiet ENIAC.

Nikt nie złożył im hołdu i nie omówił ich ważnej roli w tym wydarzeniu. Ich twarze, ale nie ich imiona, stały się częścią pięknych zdjęć prasowych ENIAC. Przez czterdzieści lat ich rola i przełomowa praca zostały zapomniane, a ich przygody zaginęły w historii. Kobiecy motyw ENIAC został podniesiony przez Katie Kleiman w 1985 roku. Bartik opowie o tym, co to znaczy pozostać bez opieki, pomimo wyjątkowej i innowacyjnej pracy, i co to znaczy zostać odkrytym ponownie (Gene Jennings zmarła w 2011 roku).